Otępienie. I wszystko, co się wydarzyło odkąd wiem, że mama choruje.
otępienie czołowe
Chyba zabiorę mamy telefon do domu, jak pani myśli? – radziłam się pielęgniarki, jakbym chciała usłyszeć, że nie, jeszcze za wcześnie, albo właśnie tak, proszę zabrać, mama już nie potrafi go używać. Potrzebowałam potwierdzenia, choć wiem przecież, co powinnam zrobić. Czytaj dalej
Jechałam do mamy ogarnięta takim lękiem, że kiedy wróciłam w dobrym humorze i zdawałam bratu relację z wizyty, uznał, że dobrze się bawiłam. Trochę przegiął. Czytaj dalej
Krótki urlop z córką w Irlandii. I wyrzuty sumienia – że ja jestem tu, a mama tam sama. Co robi? Czytaj dalej
Halucynacje mieszają się z rzeczywistością nieustannie. Trudno odgadnąć czy to, co mama mówi ma jakikolwiek związek z rzeczywistością. To już nie kwestia „zahaczki”, na której osnuwa opowieść, to po prostu wyimaginowany świat. Majaczenia mają jednak pozytywny skutek Czytaj dalej
Moje wizyty u mamy zmieniły charakter. To już nie odwiedziny, na które dotąd czekała. Teraz jadę przede wszystkim sprawdzić czy wszystko w porządku. Czytaj dalej
Mama skończyła 68 lat. Długo zbierałam się, żeby o tym napisać. To jedna z tych chwil, które są ważne, chcę je zapamiętać. Ale tym razem nie wiem, co napisać. Dla mamy „urodziny” to już puste słowo. Czytaj dalej
Lekarz się nie mylił. To niezwykłe jak stan mamy cudownie się poprawił. Znów jest radość. Czytaj dalej
Nie wiem na ile winne są te potworne upały, ale wpływ na tę sytuacje miały na pewno – mama zasłabła, trafiła do szpitala, a nawet do dwóch. Oczywiście na drugim końcu Polski. Czytaj dalej
Zwracanie się do pacjentów po imieniu w domach opieki to plaga. Mówienie na ty jest tak powszechne, że nikt już zdaje się tego nie zauważać. Czytaj dalej
Brak stałego kontaktu z mamą to dla mnie męka. Uświadomiłam sobie, że to bardziej problem mój niż mamy. Czuję się jakbym ją porzuciła. Czytaj dalej
