To mój dylemat. Brzmi śmiesznie, ale naprawdę o tym myślę.

Mamie raczej już nie przeszkadzają siwe włosy, nawet o tym nie mówi, ale dla mnie zaprzestanie tego rytuału to jakby kolejny etap, do którego jeszcze nie dojrzałam, albo nie chcę się przyznać, że nastąpił.

Uznanie, że farbowanie włosów nie ma znaczenia, że już jej nie jest potrzebne to publiczne wyznanie, że to ja decyduję. To odebranie mamie kolejnej części siebie. Symboliczne, ale jednak tak to czuję.

Wiem, że to taki mało ważny w gruncie rzeczy szczegół, ale symboliczny dla mnie. Boję się z tym zmierzyć.